Cukrzyca typu 1
Cukrzyca typu 1 rozwija się na podłożu autoagresji. Komórki zapalne człowieka podejmują atak na własne wyspy beta trzuski, co prowadzi do zniszczenia tkanki – w efekcie pacjent traci zdolność produkcji insuliny. Naśladowanie funkcjonowania trzustki przez pacjentów z cukrzycą typu 1 jest trudnym wyzwaniem. Konsekwencją nieoptymalnej kontroli jest przyśpieszony rozwój powikłań cukrzycy, takich jak retinopatia prowadząca do ślepoty lub nefropatia, która w konsekwencji może prowadzić do przewlekłej dializoterapii. Najbardziej optymalną metodą podaży insuliny jest pompa, a najlepszy profil glikemii (glikemia – poziom glukozy we krwi) osiąga się przez stosowanie sensorów do ciągłego pomiaru glikemii. Integrecja obu metod: podaży insuliny i pomiaru glikemii tworzy układ zamknięty w którym algorytm na podstawie glikemii może dynamicznie zmieniać wlew insuliny, a przez to optymalizować poziomy glikemii. Taki model nazywa się potocznie „sztuczną trzustką”.
Najnowsze badanie ze sztuczną trzustką
Na łamach New England Journal of Medicine ukazała się praca porównująca efekt stosowania układu zwanego potocznie „sztuczną trzustką” oraz kontroli glikemii przez pacjenta z cukrzycą typu 1, wykorzystującego ciągły pomiar glikemii oraz pompę insulinową. 168 osób z cukrzycą typu 1 losowo przydzielono do grup: ze sztuczną trzustką (112 osób) oraz grupa kontrola samodzielnie dobierająca dawkę insuliny (56). Po sześciu miesiącach pacjenci z systemem autonomicznym średnio aż przez 71 procent czasu mieli poziom glukozy w optymalnej wartości między 70 a 180 miligramów na decylitr, podczas gdy osoby z grupy kontrolnej średnio 59 procent czasu. Żadna z osób badanych nie doznała groźnej hipoglikemii, jedynie jedna osoba ze „sztuczną trzustką” rozwinęła jeden epizod kwasicy cukrzycowej. Wyniki badania dają nadzieję, zę zastosowanie nowoczesnych metod pozwolą na polepszenie kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 1.
Czytaj też:
Nowoczesne metody pomiaru glikemii dla dzieci i młodzieży w wieku 4–18 lat