Zespół przewlekłego zmęczenia (CFS) jest skomplikowanym zaburzeniem charakteryzującym się ekstremalnym zmęczeniem, którego nie można wyjaśnić jakimkolwiek podstawowym stanem chorobowym. Zmęczenie może się nasilić wraz z aktywnością fizyczną lub umysłową, ale nie poprawia się wraz z odpoczynkiem. Należy podkreślić, że przewlekłe zmęczenia zawsze wymaga dokładnej diagnostyki, ponieważ może świadczyć np. o rozwijającym się i szybko postępującym nowotworze. Jednak przy takiej diagnozie nie możemy mówić już o zespole przewlekłego zmęczenia, ponieważ ten charakteryzuje się trudnością we wskazaniu konkretnej przyczyny.
Badacze nie wiedzą jeszcze, co powoduje CFS. Sugestie obejmują infekcje wirusowe lub bakteryjne, zmiany w układzie odpornościowym, zaburzenia równowagi hormonalnej i warunki zdrowia psychicznego. Niektórzy eksperci uważają, że zespół przewlekłego zmęczenia może być wywołany przez kombinację czynników.
Potencjalne wyzwalacze obejmują:
-
infekcje wirusowe,
-
nierównowagę hormonalną,
-
problemy z układem odpornościowym.
Zespół przewlekłego zmęczenia – objawy
Głównym objawem CFS jest skrajne i często nieubłagane zmęczenie. Inne obejmują ból mięśni i stawów, problemy ze snem i objawy grypopodobne.
Do objawów zespołu przewlekłego zmęczenia zalicza się m.in.:
-
zmęczenie,
-
utratę pamięci lub problemy z koncentracją,
-
ból gardła,
-
powiększone węzły chłonne w szyi lub pod pachami,
-
niewyjaśniony ból mięśni lub stawów,
-
bóle głowy,
-
problemy ze snem,
-
ekstremalne wyczerpanie trwające ponad 24 godziny po wysiłku fizycznym lub umysłowym.
Zespół chronicznego zmęczenia a układ odpornościowy
Z biegiem lat wzrosło zainteresowanie rolą, jaką układ odpornościowy może odegrać w zespole chronicznego zmęczenia. Często osoby z CFS zgłaszają, że ich symptomy zaczęły się po infekcji lub innej urazie układu odpornościowego. Jedno z ostatnich badań zostało przeprowadzone przez naukowców z Institute of Psychiatry, Psychology, and Neuroscience at King's College London.
Naukowcy badali osoby, które przyjmowały lek przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu C zwany interferonem alfa. Interferon-alfa działa poprzez wywoływanie układu odpornościowego w taki sam sposób, w jaki wystąpiłaby znacząca infekcja. Osoby stosujące ten lek często zgłaszają objawy podobne do CFS podczas leczenia.
Dzięki podstawowym informacjom, jak poziom zmęczenia czy markery immunologiczne, mogli monitorować, w jaki sposób układ odpornościowy każdego osobnika zareagował na interferon-alfa. U osób, u których wystąpiły objawy podobne do CFS, naukowcy zaobserwowali większą odpowiedź immunologiczną na leczenie interferonem alfa. Naukowcom udało się ustalić, że ludzie, którzy mają skłonność do rozwoju choroby podobnej do CFS, mają nadczynność układu odpornościowego, zarówno przed, jak i podczas prowokacji układu odpornościowego.
Naukowcy mają nadzieję, że te odkrycia mogą otworzyć przyszłą możliwość badań przesiewowych dla osób, które mogą być najbardziej narażone na ryzyko rozwoju CFS.
Czytaj też:
4 rzeczy, których prawdopodobnie nie wiesz o grypie