Większość nowotworów w początkowym stadium rozwoju nie powoduje uciążliwych dolegliwości. Niestety, sprawia to, że są wykrywane zbyt późno, kiedy choroba wchodzi w zaawansowane stadium. Podobnie jest w przypadku chłoniaków – dolegliwości, które pojawiają się w ich początkowym stadium często są mylnie brane za objawy innych, mniej poważnych chorób.
Chłoniak – nowotwór układu chłonnego
Nowotwory układu chłonnego to grupa niemal 100 chorób nowotworowych, które wywodzą się z różnych typów limfocytów, komórek dendrytycznych i histiocytów. Mogą one powstawać bezpośrednio w szpiku kostnym, skórze, węzłach chłonnych, kościach oraz w organach wchodzących w skład układu limfatycznego np. w śledzionie lub grasicy. Pod względem stopnia złośliwości, przebiegu, objawów i rokowań chłoniaki znacznie się od siebie różnią. Podział nowotworów układu chłonnego obejmuje chłoniaki nieziarnicze oraz ziarnicę złośliwą (chłoniak Hodgkina). Podział ten nie jest do końca zgodny z obecną klasyfikacją nowotworów opracowaną przez WHO. Prawidłowo powinno się różnicować chłoniaki względem ich przebiegu oraz komórek, z których się wywodzą. W najnowszej literaturze medycznej znajdziemy więc m.in. podział na chłoniaki o niepewnym rokowaniu, chłoniaki o wyjątkowo szybkim i agresywnym przebiegu oraz chłoniaki indolentne, które rozwijają się przez kilka lub kilkanaście lat.
Chłoniaki to nowotwory krwi obejmujący białe krwinki, czyli limfocyty. W wyniku działania różnych czynników zaczynają one nieprawidłowo dojrzewać, namnażać się i gromadzić np. w węzłach chłonnych. Nowotwory układu chłonnego stanowią około 2% wszystkich złośliwych chorób nowotworowych. Cechuje je różny przebieg, stopień złośliwości oraz rokowania w zależności od rodzaju nowotworu.
Chłoniak – przyczyny
Dotąd nie wykryto bezpośredniej przyczyny rozwoju chłoniaków. Zachorowanie na nowotwory układu chłonnego wiązane jest z m.in.:
-
przewlekłymi infekcjami wirusowymi i bakteryjnymi,
-
otyłością,
-
zaburzeniami odporności organizmu,
-
przebytym leczeniem onkologicznym,
-
promieniowaniem jonizującym,
-
chorobami autoimmunologicznymi,
- czynnikami genetycznymi.
Na chłoniaka częściej chorują osoby, które ukończyły 60. rok życia, jednak niektóre z rodzajów nowotworów układu chłonnego częściej występują u niemowląt i małych dzieci oraz osób młodych, które nie ukończyły 40. roku życia.
Chłoniak – objawy
Objawy chłoniaka często mylone są z objawami innych chorób. W początkowym stadium rozwoju chłoniaki najczęściej objawiają się niebolesnym powiększeniem węzłów chłonnych, które zwykle nie jest obustronne. Twardy, niebolesny i nieruchomy węzeł chłonny wymaga natychmiastowej konsultacji lekarskiej. Inne objawy chłoniaka to, m.in.:
-
wysypka, która najczęściej pojawia się w fałdach skórnych,
-
osłabienie,
-
utrata masy ciała,
-
mniejsze zdolności wysiłkowe,
-
zawroty głowy,
-
omdlenia,
-
nawracająca gorączka,
-
przewlekłe stany podgorączkowe,
-
pocenie się w nocy,
-
problemy z oddychaniem i duszności,
-
dolegliwości ze strony układu pokarmowego,
- nawracające infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych.
Objawy chłoniaka to także powiększenie zajętych chorobą narządów np. wątroby oraz śledziony, jednak najczęściej pierwszym objawem chłoniaka jest powiększenie węzłów chłonnych, które nie jest spowodowane przebytą infekcją.
W przypadku, gdy powiększone węzły chłonne utrzymują się przez dłuższy czas np. dwa tygodnie, trzeba wykonać badania laboratoryjne, które nie dają jednak odpowiedzi na pytanie, z jakim typem chłoniaka mamy do czynienia. W celu zdiagnozowania typu nowotworu przeprowadza się inne badania diagnostyczne m.in. biopsję powiększonego węzła chłonnego, badanie USG, rezonans magnetyczny i tomografię komputerową.
Podsumowując, chłoniaki to duża grupa nowotworów, które dotyczą układu odpornościowego. Nie są to typowe guzy nowotworowe, dlatego w przypadku chojniaków nie stosuje się chirurgicznych metod leczenia. Na rokowania wpływa zarówno szybka diagnoza, jak i dobór właściwego leczenie względem typu nowotworu.
Czytaj też:
Brak witaminy B12 a ból głowy. Skutki niedoboru witaminy B12