Siła twojego uścisku mówi o zdrowiu. Masz się czym pochwalić?

Siła chwytu jest zwykle testowana za pomocą dynamometru, który osoba chwyta w taki sam sposób, jak trzyma szklankę, z łokciem schowanym w bok i ustawionym pod kątem prostym. Instrument jest następnie ściskany przez około pięć sekund. Test jest wykonywany na obu rękach, zwykle trzy uściski na każdą rękę, a następnie pobierana jest średnia. Mężczyźni w wieku 20-30 lat mają zazwyczaj największą siłę. U osób w wieku 20-29 lat średnia siła chwytu wynosi 46 kg dla mężczyzn i 29 kg dla kobiet. Zmniejsza się do 39 kg i 23,5 kg, zanim osoba osiągnie wiek 60-69 lat.

Badania pokazują, że posiadanie niższej od średniej siły chwytu w porównaniu z osobami tej samej płci i wieku wiązało się z ryzykiem wystąpienia niewydolności serca, gdzie niższa siła wskazywała na szkodliwe zmiany w budowie i funkcji serca. Podobnie, badania wykazały, że słabsza siła uścisku jest silnym predyktorem zgonu sercowego, zgonu z jakiejkolwiek przyczyny oraz hospitalizacji z powodu niewydolności serca.

Siła uścisku a rozwój raka

Siła chwytu może być również przydatna do przewidywania przeżycia z powodu raka. Chociaż przeżycie zależy od innych czynników, takich jak rodzaj raka i czas rozpoznania, w jednym z badań stwierdzono, że pacjenci częściej przeżywają niedrobnokomórkowego raka płuca, im większa jest ich siła uścisku.

Rozpoznanie raka jelita grubego, prostaty lub płuc u mężczyzn oraz raka piersi i płuc u kobiet wiąże się z pięciokilogramowym zmniejszeniem siły chwytu u osób w wieku 60-69 lat. Ten spadek siły chwytu był również związany z większym prawdopodobieństwem zgonu z powodu raka jelita grubego u mężczyzn i raka piersi u kobiet.

Otyłość wiąże się również ze słabszą siła uścisku w późniejszym życiu. Obecność tłuszczu w mięśniach i wokół nich zmniejsza wydolność mięśni. Niedawne badania, dotyczące cukrzycy i siły chwytu wykazały również, że osoby, u których rozwinęła się cukrzyca typu 2, mają słabszą siłę chwytu. Jest to prawdopodobnie spowodowane obecnością tłuszczu w mięśniach, co powoduje, że są one mniej wydajne w wykonywaniu swojej pracy – co z kolei zwiększa ich bezczynność i pogarsza zanik mięśni.