Jaka aktywność fizyczna jest najbardziej wskazana w cukrzycy? Radzi doktor n. med. Luiza Napiórkowska

Aktywność fizyczna odgrywa niezwykle ważną rolę w leczeniu różnych schorzeń. Ruch wpływa pozytywnie na cały organizm. Poprawia jego ogólną wydolność. Wzmacnia serce. Obniża poziom „złego cholesterolu”. Ułatwia utrzymanie masy ciała. W dodatku zmniejsza ryzyko wystąpienia wielu chorób układu sercowo-naczyniowego, między innymi udaru i zawału. Jakie ćwiczenia może wykonywać diabetyk, by lepiej zadbać o swoje zdrowie. Zapytaliśmy o to doktor nauk medycznych Luizę Napiórkowską, która specjalizuje się w zakresie diabetologii i endokrynologii.

Czy aktywność fizyczna w cukrzycy zawsze jest wskazana?

Tak, ale nie ma jednego rodzaju aktywności fizycznej dla wszystkich pacjentów. W tym przypadku wszystko zależy bowiem od typu cukrzycy, czasu jej trwania, wieku chorego, obecności powikłań cukrzycowych, rodzaju stosowanej terapii antyhiperglikemicznej (przeciwcukrzycowej), a także intensywności samego wysiłku. Jak wskazuje doktor nauk medycznych Luiza Napiórkowska, w rozmowie z „Wprost”, należy brać pod uwagę wszystkie wymienione wyżej czynniki.

Aktywność fizyczna, którą można zalecić zawsze, to spacery, czyli chodzenie. Idealnym rozwiązaniem byłoby przejście 10 tysięcy kroków na dobę, ale 5 tysięcy, to też dobry wynik. Co więcej, dobrą aktywnością fizyczną są ćwiczenia oporowo-siłowe we współpracy z fizjoterapeutą – podkreśla diabetolog-endokrynolog.

Uprawianie innego rodzaju ruchu, na przykład sportów wyczynowych, wymaga między innymi zgody i kwalifikacji lekarza – diabetologa oraz kardiologa. Specjalista ocenia, czy nie ma przeciwwskazań do realizowania danej formy wysiłku. Mowa tu przede wszystkim o występowaniu powikłań i zaburzeń w pracy układu sercowo-naczyniowego oraz układu neurologicznego. Należy podkreślić, że aktywność fizyczna poprawia wrażliwość organizmu na insulinę i obniża insulinooporność. Innymi słowy, dzięki niej cukrzycę łatwiej można kontrolować i leczyć.

Aktywność fizyczna – podnosi czy obniża poziom cukru we krwi?

Wiele zależy od rodzaju oraz intensywności danej aktywności. Umiarkowany wysiłek fizyczny, na przykład spacer, obniża stężenie glukozy we krwi, ale nie każda aktywność fizyczna powoduje spadek glikemii (glukozy). Zwraca na to uwagę doktor nauk medycznych Luiza Napiórkowska:

Stężenie cukru w organizmie po aktywności fizycznej – w szczególności intensywnym wysiłku beztlenowym [na przykład treningu siłowym – przyp. red] może wzrosnąć, zwłaszcza w cukrzycy typu pierwszego.

Należy pamiętać, że cukrzyca typu pierwszego i drugiego różnią się od siebie. Pierwszy „wariant” choroby dotyka przede wszystkim ludzi młodych (zazwyczaj pojawia się już w okresie dzieciństwa). W jej przebiegu dochodzi do całkowitego zniszczenia komórek β trzustki, które odpowiadają za wytwarzanie insuliny. Natomiast cukrzyca typu drugiego to schorzenie występujące głównie w grupie osób po 50. roku życia (i starszych). Wiąże się ona z opornością na działanie insuliny.

Co jeszcze warto wiedzieć o aktywności fizycznej w cukrzycy?

Trzeba stale kontrolować poziom cukru we krwi – nie tylko przed aktywnością, ale również w trakcie jej trwania i po zakończeniu wysiłku. Warto mieć na uwadze, że niebezpieczna jest zarówno podwyższona (hiperglikemia), jak i obniżona (hipoglikemia) wartość stężenia glukozy. Oba wymienione wyżej stany mogą mieć bardzo poważne konsekwencje zdrowotne. Pierwszy prowadzi do uszkodzeń naczyń krwionośnych oraz wielu różnych narządów. (nerek, serca itp.), drugi natomiast może skutkować zaburzeniami w pracy mózgu, utratą świadomości, a nawet śpiączką.

Uprawianie aktywności fizycznej – jak zaznacza doktor nauk medycznych Luiza Napiórkowska – nie jest wskazane w przypadku wysokiego stężenia glukozy (cukru) we krwi połączonego z kwasicą ketonową (obecnością ciał ketonowych w moczu i we krwi). Przeciwskazanie do uprawiania aktywności fizycznej stanowi także ciężka hipoglikemia (zbyt niski poziom glukozy w organizmie). Rodzaj i intensywność podejmowanego wysiłku fizycznego – co warto jeszcze raz podkreślić – zawsze należy skonsultować z lekarzem prowadzącym.