Mięczak zakaźny – wirus podobny do ospy. Jakie daje objawy?

Wirusowe choroby skóry są uciążliwe, bo nie tylko wywołują dość nieprzyjemne objawy, ale także bardzo łatwo się nimi zarazić. Tak jest i w przypadku mięczaka zakaźnego, który atakuje przede wszystkim dzieci w wieku przedszkolnym i młodych dorosłych.

Mięczak zakaźny – co to jest?

Mięczak zakaźny to jedna z dość często diagnozowanych chorób skóry. Zakażenie może nie objawiać się od razu – czasami mija kilka tygodni, a nawet miesięcy, zanim na skórze pojawią się dość charakterystyczne wykwity. Nie jest to choroba szczególnie groźna, jednak bywa uciążliwa. W zależności od tego, jaki fragment skóry zaatakuje wirus, może dojść np. do rozwoju dodatkowych schorzeń na jego tle. Tak dzieje się, gdy wykwity występują na powiekach – wówczas dość częstym powikłaniem jest zapalenie spojówek lub zapalenie rogówki.

Mięczak zakaźny łatwo się przenosi z człowieka na człowieka poprzez bezpośredni kontakt, także kontakt seksualny. W tym przypadku objawy zakażenia pojawiają się przede wszystkim w okolicy genitaliów (pachwiny, penis, wzgórek łonowy) oraz po wewnętrznej stronie ud, jednak nie występują na błonach śluzowych narządów rozrodczych. Wirus ten może dość długo przetrwać na przedmiotach, których dotykała osoba chora np. ręcznikach, pościeli, zastawie stołowej, zabawkach.

Do zakażenia może dojść wszędzie, jednak aktywność wirusa wzrasta w zamkniętych pomieszczeniach. Bywa on „pamiątką” po wizycie na pływalni, w klubie fitness, a także w salonach masażu. Wirus mięczaka zakaźnego często rozprzestrzenia się pomiędzy dziećmi w przedszkolu, atakując przede wszystkim młodsze grupy. Choć sama nazwa choroby brzmi dość złowieszczo, to zarówno przebieg zakażenia, jak i leczenie nie są znacznym obciążeniem dla zdrowia.

Mięczak zakaźny – przyczyny

Przyczyną rozwoju infekcji skórnej jest zakażenie wirusem spokrewnionym z wirusem ospy. Molluscum contagiosum virus, w skrócie MCV, występuje w dwóch typach. Mięczaka zakaźnego wywołuje najczęściej kontakt z wirusem MCV-1. W przypadku osób, których organizm jest silny, pierwsze objawy mogą pojawić się po kilku miesiącach od zakażenia, gdy odporność spadnie lub mogą w ogóle nie wystąpić, bo organizm zwalczy zagrożenie.

Najczęstszą drogą zakażenia jest bezpośredni kontakt z osobą chorą oraz kontakt z dotykanymi przez nią przedmiotami np. picie z tej samej butelki, wycieranie się wspólnym ręcznikiem do rąk, pocałunek. Bardzo często mięczak zakaźny jest skutkiem prowadzenia bogatego życia seksualnego.

W grupie młodych dorosłych, którzy chorują na niego równie często, jak małe dzieci, jest związany z przygodnym seksem oraz bliskimi i częstymi, ale nie zawsze intymnymi, kontaktami międzyludzkimi np. na basenie, w siłowni, hali sportowej itp. Bezpośrednią przyczyną rozwoju choroby jest oczywiście wirus, jednak pewne czynniki sprzyjają zakażeniu. Mięczak zakaźny częściej atakuje osoby, których organizm zmaga się z różnymi schorzeniami przewlekłymi skóry oraz chorobami o podłożu autoimmunologicznym.

Mięczak zakaźny – objawy

Ze względu na to, że mięczak zakaźny jest spokrewniony z wirusem ospy, może być z nią mylony. Na skórze osoby zakażonej pojawiają się przezroczyste lub półprzezroczyste wykwity barwy żółtej, perłowej, szarej z widocznym wgłębieniem w środku. Mają kilka milimetrów średnicy, jednak mogą tworzyć większe skupiska.

Czasami objawem zakażenia mięczakiem są większe zmiany o średnicy powyżej centymetra. Mięczak zakaźny powoduje świąd oraz ból zakażonej skóry. Po przekłuciu zmiany wydobywa się z niej wydzielina, która przypomina wyglądem kaszkę mannę. Mięczak u dzieci powoduje przede wszystkim pojawienie się wykwitów na kończynach, tułowiu oraz twarzy.

Jak leczyć mięczaka zakaźnego?

Zakażenie mięczakiem zakaźnym wymaga leczenia. Choć choroba mija samoistnie po kilku miesiącach, to chora na nią osoba zaraża innych. Z tego względu konieczne jest skonsultowanie objawów z lekarzem. Leczenie mięczaka może uwzględniać zarówno stosowanie odpowiednio dobranych przez lekarza preparatów na skórę, jak i chirurgiczne usuwanie zmian.

W niektórych przypadkach niezbędne jest zastosowanie dodatkowych terapii, które pozwalają przyśpieszyć powrót do zdrowia. Zakażenia, które obejmują większy obszar ciała, mogą wymagać zastosowania krioterapii lub laseroterapii. W przypadku nadkażenia bakteryjnego, które jest częstym skutkiem samodzielnego wyciskania zmian oraz ich rozdrapywania, konieczne okazuje się zastosowanie antybiotyku w celu redukcji zagrażającego powikłaniami stanu zapalnego.