Popularne mity o młodzieży transpłciowej okiem psychiatry

Dr Jack Turban, badacz, dziennikarz opiniotwórczy i pracownik psychiatrii dzieci i młodzieży w Stanford University School of Medicine bada zdrowie psychiczne młodzieży transpłciowej. Jakie popularne mity obala specjalista? Warto zapoznać się z jego słowami.

Mit nr 1: Większość młodzieży transpłciowej „wyrasta z tego”

Ludzie twierdzą, że większość młodzieży transpłciowej dorośnie i będzie identyfikować się jako cispłciowa (przeciwieństwo transpłciowości). To twierdzenie opiera się na badaniach przeprowadzonych na młodych ludziach, którzy zostali skierowani do „klinik płci”. Okazuje się, że większość dzieci biorących udział w tych badaniach nigdy nie została zidentyfikowana jako transpłciowa. Wielu rodziców skierowało swoje dzieci, ponieważ martwili się swoimi dziećmi płci męskiej, które lubiły kobiece rzeczy, takie jak lalki. Ponieważ te dzieci nie identyfikowały się jako transpłciowe na początku, nie jest zaskakujące, że nie zidentyfikowały się jako transpłciowe w późniejszym życiu.

Mit nr 2: Młodzież nagle staje się transpłciowa przez media społecznościowe

W 2018 roku badaczka Lisa Littman opublikowała artykuł, w którym ukuła frazę „gwałtowna dysforia płciowa”. Termin ten odnosi się do teorii, że niektóre nastolatki transpłciowe stają się trans z powodu „zarażenia transpłciowego” w mediach społecznościowych. W badaniu przeprowadzono anonimową ankietę na czterech stronach internetowych, na których rodzice opisywali, że ich dzieci stały się transpłciowe z powodu wpływów mediów społecznościowych. To skłoniło badaczkę do opublikowania poprawki na jej artykule w 2019 roku. Korekta podkreśla, że ​​w badaniu nie przeprowadzono wywiadów z młodzieżą, a jedynie z rodzicami, którzy zebrali się na tych stronach.

Mit nr 3: Zmiana płci pogarsza zdrowie psychiczne

Chociaż operacja może poprawić zdrowie psychiczne osób transpłciowych, nie rozwiązuje innych problemów, takich jak powszechne nękanie i dyskryminacja. Czynniki ryzyka samobójstw wśród osób transpłciowych obejmują brak dostępu do niechirurgicznej afirmacji medycznej, odrzucenie przez rodzinę i brak uznania tożsamości. Chociaż operacja może wpłynąć na zdrowie psychiczne osób transpłciowych, nie oczekuje się, że zaoferowanie tylko jednej domeny afirmacji płci całkowicie wyeliminuje dysproporcje w zdrowiu psychicznym, z którymi borykają się osoby transpłciowe.