Stwardnienie rozsiane – ile o nim wiesz?

Mielina to tłuszczowa powłoka izolująca włókna komórek nerwowych w mózgu i rdzeniu kręgowym. Stwardnienie rozsiane niszczy mielinę. Mielina jest ważna, ponieważ utrzymuje przepływ wiadomości między mózgiem, rdzeniem kręgowym i resztą ciała. Gdy stwardnienie rozsiane niszczy mielinę, wiadomości te mogą zostać spowolnione lub nawet całkowicie zablokowane. „Stwardnienie” pochodzi od greckiego słowa oznaczającego „bliznowacenie” lub „stwardnienie” niejednolitych obszarów ośrodkowego układu nerwowego, w których mielina została zniszczona.

U kobiet stwardnienie rozsiane rozwija się prawie dwa razy częściej niż u mężczyzn. Osoby z białą skórą są dwa razy bardziej narażone na rozwój choroby niż inne grupy. Ludzie żyjący w klimacie umiarkowanym są ponad pięć razy bardziej podatni na rozwój stwardnienia rozsianego niż ludzie mieszkający w obszarach tropikalnych.

Stwardnienie rozsiane jest uważane za chorobę autoimmunologiczną. Oznacza to, że układ odpornościowy atakuje własne tkanki organizmu. Ponieważ stwardnienie rozsiane występuje o wiele częściej w klimacie umiarkowanym niż tropikalnym, badacze uważają, że środowisko może mieć wpływ na zachorowanie. Niektórzy badacze spekulują, że może istnieć jakiś środek ochronny, do którego mogą mieć dostęp osoby żyjące w tropikach. Wirusy mogą również odgrywać kluczową rolę w rozwoju choroby. Stan chorego często pogarsza się po ostrej chorobie wirusowej. Genetyka jest również zamieszana w rozwój stwardnienia rozsianego. Ryzyko rozwoju choroby również nieznacznie wzrasta, jeśli któryś członek rodziny również jest chory.

Istnieją różne formy stwardnienia rozsianego: 1. stwardnienie nawracające, w którym choroba zaczyna się od serii ataków, przeplatanych okresami remisji trwającymi od jednego do dwóch miesięcy. Jest to najczęstsza postać stwardnienia rozsianego. 2. pierwotne-postępujące stwardnienie rozsiane, w którym funkcja osoby stopniowo spada, bez remisji. Może to prowadzić do paraliżu. 3. wtórnie postępujące stwardnienie rozsiane, które zaczyna się od nawrotów i remisji, a następnie staje się postępujące. Dotyczy około połowy osób ze stwardnieniem rozsianym. 4. postępujące nawracające stwardnienie rozsiane, z ostrymi atakami. Ta postać jest rzadka.

Naukowcy uważają, że ta tymczasowa remisja jest związana ze zmianami w układzie odpornościowym kobiety podczas ciąży. Do 40 procent kobiet ze stwardnieniem rozsianym ma nawrót objawów w ciągu trzech miesięcy od porodu. Kobiety ze stwardnieniem rozsianym, które planują rodzinę, powinny porozmawiać ze swoim lekarzem na temat leków stosowanych przy stwardnieniu rozsianym. Niektóre leki nie powinny być przyjmowane podczas ciąży i karmienia piersią. Leki te mogą powodować wady wrodzone u dziecka. Skonsultuj się z lekarzem, jeśli problem dotyczy także ciebie.

Problemy z oczami związane ze stwardnieniem rozsianym obejmują również zniekształcenie postrzegania koloru czerwonego i zielonego i ślepotę w jednym oku. Te problemy z oczami zwykle ustępują w późniejszych stadiach stwardnienia rozsianego. Osłabienie mięśni może być tak poważne, że osoba ma trudności z chodzeniem lub staniem. Inne objawy to drętwienie, mrowienie, problemy z mową, drżenie, zawroty głowy, utrata kontroli nad jelitami lub pęcherzem, trudności z koncentracją, problemy z pamięcią, a czasami utrata słuchu.

Rezonans magnetyczny to badanie, które wykorzystuje pole magnetyczne, impulsy o częstotliwości radiowej i komputer do tworzenia szczegółowych zdjęć wewnętrznych struktur ciała. Spektroskopia rezonansu magnetycznego jest badaniem, które dostarcza informacji o biochemii mózgu. Te testy mogą pomóc wykryć blaszki w mózgu, które mogą wskazywać na stwardnienie rozsiane. Wzrokowe potencjały wywołane (tak, to prawdziwa nazwa!) mierzą szybkość reakcji mózgu na różne bodźce wzrokowe i mogą znaleźć zmiany i płytki, które mogły zostać przeoczone przez techniki skanowania. Lekarz może również zbadać płyn mózgowo-rdzeniowy pod kątem objawów stwardnienia rozsianego. Żaden pojedynczy test laboratoryjny nie może być podstawą diagnozy stwardnienia rozsianego.

Chociaż kortykosteroidy i hormon ACTH są podawane osobom z ostrym atakiem stwardnienia rozsianego, osoby z wolno postępującą chorobą niekoniecznie powinny przyjmować te leki codziennie. Opracowano nowsze leki, które mogą wpłynąć na przebieg stwardnienia rozsianego. Lekarze dostosują swoje zalecenia dotyczące leczenia w zależności od sytuacji pacjenta. Nie ma lekarstwa na stwardnienie rozsiane.

Brak równowagi jest częstym objawem stwardnienia rozsianego i wynika z uszkodzenia nerwów kontrolujących ruch. Problemy z koordynacją, zaburzenia chodu i trudności w staniu to inne możliwe objawy, które mogą wystąpić. W miarę postępu choroby objawy stwardnienia rozsianego mogą wpływać na wiele układów i powodować zaburzenia widzenia, pamięci, mowy i pisania.

W większości przypadków najwcześniejsze objawy stwardnienia rozsianego pojawiają się w młodym i średnim wieku dorosłym. Jednak u dzieci może rozwinąć się wariant stwardnienia rozsianego znany jako choroba Schildera. Podobnie jak stwardnienie rozsiane, choroba Schildera charakteryzuje się wyczerpaniem mieliny i postępującym pogarszaniem objawów neurologicznych, które mogą obejmować drżenie, niestabilność, nietrzymanie moczu i demencję.