Najnowsze badania przeprowadzone w Polsce, USA i na Słowacji pokazują, że dokańczanie słów jąkającego się dziecka nie jest dla niego pomocne. Przeprowadzone na łącznej grupie 422 osób (z Polski – 270 osób) jąkających się dzieci i ich rodziców badania opierały się na ankietach. Składały się one z pytań otwartych i zamkniętych, dotyczących punktu widzenia osób jąkających się, m.in. rodzajów pomocnego i niepomocnego wsparcia otrzymywanego od różnych grup; oceny, na ile pomocne jest dokańczanie słów za dziecko; czy oceny, od jakich grup dzieci otrzymują najwięcej i najmniej wsparcia.
Badania pokazują, by nie dokańczać słów jąkających się dzieci
„Nasze badania potwierdziły uniwersalne prawdy, że dzieci z jąkaniem potrzebują tego samego, czego pragną inni podczas rozmów, czyli bycia wysłuchanym, by im nie przerywano, by obdarzano je kontaktem wzrokowym. Warto jednak mieć na uwadze, że niektóre potrzeby mogą być silnie zindywidualizowane np. niektóre dzieci chcą rozmawiać o jąkaniu, podczas gdy inne nie są na to gotowe. Przede wszystkim warto więc pytać dziecko, jakiego wsparcia oczekuje” – powiedziała dr hab. Katarzyna Węsierska, prof. Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, która zajmuje się zaburzeniami płynności mowy.
Z badań wynika, że pomocnymi formami wsparcia podczas rozmowy z dzieckiem, które się jąka, są: podtrzymywanie kontaktu wzrokowego, cierpliwe słuchanie, wiedza na temat jąkania, zachowanie pokazujące, że jąkanie nie stanowi problemu, włącznie dziecka w rozmowę.
Z kolei niepomocnymi formami są: dokańczanie słów dziecka, śmianie się z niego, udawanie jąkania, robienie żartów z jąkania, używanie słowa „jąkała”.