Związki srebra, które dostają się do naszego organizmu, są w większości z niego usuwane i nie powodują srebrzycy. To od tej choroby wzięło się określenie „błękitna krew”. Dawniej twierdzono, że arystokraci mają błękitną krew, która nadaje ich skórze niebieski kolor. W rzeczywistości spożywanie posiłków srebrnymi sztućcami i na srebrnej zastawie stołowej powodowało, że wysoko urodzeni, bogaci arystokraci chorowali na srebrzycę.
Co to jest srebrzyca?
Srebrzyca to choroba, która zmienia zabarwienie wystawianej na kontakt z promieniami słonecznymi skóry oraz błon śluzowych. Najczęściej jej objawy pojawiają się na twarzy, szyi, dłoniach i błonach śluzowych jamy ustnej. Srebrzyca może zmieniać kolor większej powierzchni skóry lub objawiać się jedynie pojedynczymi srebrnymi lub srebrnoszarymi plamami. Obecnie srebrzyca dotyka jedynie osoby pracujące przy wydobyciu srebra, przetwarzające ten metal, pracujące w zakładach produkujących elektronikę, a także osoby, które stosują srebro koloidalne. Sporadycznie srebrzyca może pojawić się u osób ze skłonnością do częstego wkładania do ust srebrnych łańcuszków (w szczególności dzieci), osoby korzystające z zabytkowej srebrnej zastawy stołowej i srebrnych sztućców, a także jubilerów.
Srebrzyca jest wynikiem kumulowania się w organizmie związków srebra, które nadają skórze specyficzny kolor. Dostają się one do organizmu przez skórę oraz podczas oddychania. Narządem, do którego następnie trafiają związki srebra, jest wątroba, która nie jest w stanie usunąć z organizmu ich nadmiaru, co skutkuje pojawieniem się specyficznego zabarwienia skóry. Objawy srebrzycy mogą też dotyczyć gałek ocznych oraz paznokci. Intensywność zabarwienia skóry zależy od ilości związków srebra w organizmie. Leczenie srebrzycy polega przede wszystkim na ograniczeniu kontaktu ze srebrem oraz wdrożeniu odpowiedniego postępowania medycznego w zależności od stanu pacjenta. W większości przypadków srebrzyca nie zagraża zdrowiu i życiu, a jej objawy uważane są za defekt kosmetyczny. Z tego względu stosuje się różne zabiegi, które mają na celu usunięcie szaroniebieskiego zabarwienia skóry np. laseroterapię.
Niestety, w niektórych przypadkach srebrzyca może dotyczyć także narządów wewnętrznych, zwiększając ryzyko zachorowania na niektóre schorzenia. Wówczas związki srebra wykrywane są zarówno we krwi, jak i w moczu, kale oraz np. ślinie.
Co ciekawe, powierzchniowe objawy srebrzycy mogą też pojawić się na naszej skórze w wyniku noszenia srebrnej biżuterii. Nie są one jednak trwałe. Mowa tutaj o grafitowym zabarwieniu skóry w miejscu przylegania łańcuszka, pierścionka lub bransoletki. Pojawia się ono jedynie u niewielkiej grupy osób pod wpływem działania promieni słonecznych oraz innych czynników, które wpływają na nadmierne wytrącanie się związków srebra z biżuterii m.in. zanieczyszczenia powietrza oraz pH potu.
Podsumowując, srebrzyca jest schorzeniem rzadkim, które występuje jedynie u wąskiej grupy osób. Aby zachorować na srebrzycę trzeba mieć stały kontakt ze srebrem, które poprzez skórę i drogi oddechowe dostaje się do wnętrza organizmu. Trwają intensywne badania mające potwierdzić lub wykluczyć związek stosowanego wewnętrznie i zewnętrznie srebra koloidalnego z rozwojem srebrzycy. Na srebrzycę narażone są przede wszystkim osoby, które:
-
pracują przy wydobyciu srebra,
-
pracują w zakładach produkujących elektronikę,
-
pracują w zakładach zajmujących się produkcją luster,
-
pracują przy produkcji monet lub zajmują się numizmatyką,
-
pracują przy naprawie elektroniki,
- pracują w zakładach jubilerskich.
W większości przypadków srebrzyca nie zagraża zdrowiu i życiu, jednak jej objawy nigdy nie ustępują, a szaroniebieskie zabarwienie skóry pozostaje do śmierci. W przypadku punktowych zmian można spróbować usunąć zgromadzone pod skórą srebro za pomocą lasera.
Czytaj też:
Babeszjoza - groźna choroba odkleszczowa psów. Czy jest niebezpieczna dla ludzi?