Najbardziej znany marker pozwalający określić otyłość, to wskaźnik masy ciała BMI. Zdaniem specjalistów nie jest on jednak doskonały, podobnie jak inne mierniki masy ciała, ponieważ nie jest w stanie całościowo ocenić stanu pacjenta. Wskaźnik BMI nie pokaże zmian na poziomie ogólnoustrojowym, tkankowym czy komórkowym.
Nowe markery otyłości – diagnoza na podstawie stężenia pierwiastków
Zespół dr hab. inż. Magdaleny Szczerbowskiej-Boruchowskiej z Katedry Fizyki Medycznej i Biofizyki Wydziału Fizyki i Informatyki Stosowanej AGH w Krakowie oraz dr hab. n. med. Agaty Ziomber-Lisiak z Katedry Patofizjologii UJ Collegium Medicum postanowił poszukać nowych markerów diagnostycznych, przyglądając się stężeniom pierwiastków w tkankach organizmu. Wyniki pracy zostały opisane w czasopismach „Biochimica et Biophysica Acta” oraz „International Journal of Molecular Sciences”.
Naukowcy pod lupę wzięli przede wszystkim pierwiastki śladowe, które pełnią szereg istotnych ról w procesach związanych z właściwym funkcjonowaniem organizmu. – Choć ze względu na swą złożoność mechanizm biochemiczny rozwoju otyłości nie jest w pełni poznany, wiadomo, że jako proces patologiczny upośledza prawidłowe funkcjonowanie tkanek, w co zaangażowane są właśnie pierwiastki śladowe. Wcześniejsze badania wskazywały już na pewne anomalie dotyczące ich poziomów w surowicy krwi i we włosach osób otyłych – podkreśliła cytowana przez PAP Magdalena Szczerbowska-Boruchowska.
Dr hab. Ziomber-Lisiak dodała, że za pomocą standardowych markerów (BMI, ale też poziom glukozy czy stężenie trójglicerydów) nie można wykryć wszystkich patologii związanych z nadmiarem tkanki tłuszczowej. Dlatego badaczki postanowiły wykorzystać narzędzia analityczne oparte na rentgenowskiej analizie fluorescencyjnej, aby monitorować zachodzące wraz z rozwojem otyłości zmiany pierwiastków śladowych w tkankach szczurów.
Stężenie rubidu pokaże, czy chorujesz na otyłość?
Naukowcy określali różnice pierwiastkowe w tkankach pomiędzy zwierzętami otyłymi i nieotyłymi oraz wskazywali, które parametry przyczyniają się do rozróżnienia na te dwie grupy. Ostatecznie wyłonili potas, żelazo, brom oraz rubid jako potencjalne chemiczne markery otyłości. Kolejny etap badań pokazał jednoznacznie, że najsilniejsze różnice między zdrowymi i chorymi osobnikami występują w przypadku rubidu.
Rubid okazał się najlepszym predyktorem w klasyfikacji osobników pod kątem otyłości. Jako jedyny wykazał wyższe koncentracje we wszystkich narządach osobników otyłych, a jego poziom silnie korelował z dobrze znanymi, wspominanymi wcześniej, metabolicznymi markerami otyłości – przekazała naukowczyni z AGH.
Jak podkreślają obie badaczki z Krakowa, głównym celem ich badania było poszerzenie wiedzy na temat patogenezy otyłości oraz jej powikłań, co w przyszłości może się przyczynić do ich szybszego i łatwiejszego wykrywania. – Leczenie tej choroby jest długotrwałe, kosztowne i często nieskuteczne, dlatego poszukiwane są wczesne markery, które pomogą klinicystom w zapobieganiu zaawansowanym i nieodwracalnym zaburzeniom wtórnym do nadmiernego otłuszczenia ciała. W szczególności chodzi o grupę pacjentów otyłych, ale „zdrowych metabolicznie”, u których typowe zaburzenia nie występują, więc nie mają oni motywacji do zmiany stylu życia – podsumowały.
Czytaj też:
Dieta na mocne kości. Jest darmowy plan żywieniowy od NFZCzytaj też:
Lekarz porównuje otyłość do nowotworu. „Kwintesencja tego, co w ciałopozytywności uważam za niebezpieczne”