Tycie kojarzymy przede wszystkim z niewłaściwym odżywianiem i siedzącym trybem życia, jednak coraz częściej przyczyną nadwagi i problemów z redukcją zbędnych kilogramów są różne choroby, które wpływają m.in. na spowolnienie metabolizmu i nadmierne gromadzenie się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha. Jednym z takich schorzeń jest niedoczynność tarczycy, którą często diagnozuje się u kobiet.
Co to jest brzuch tarczycowy i jak go rozpoznać?
Brzuch tarczycowy jest specyficznym rodzajem otyłości. W przypadku zaburzeń, które powoduje nieprawidłowe funkcjonowanie tarczycy, w okolicy brzucha zaczyna nadmiernie gromadzić się tkanka tłuszczowa, co sprawia, że przybiera on dość nietypowy wygląd i zaczyna przypominać brzuch kobiety po porodzie (tkanka tłuszczowa gromadzi się nie tylko w okolicy talii i podbrzusza, ale także pod biustem). Obrazowo można porównać brzuch tarczycowy do piłki, z której uszło powietrze lub stosowanych np. w teatrze specjalnych poduszek imitujących ciążowy brzuch.
Brzuch tarczycowy to często pierwszy objaw choroby, która przez wiele lat może nie powodować bardzo uciążliwych objawów somatycznych. Powodem, który powinien skłonić do wykonania badania poziomu tarczycy (TSH), jest przybieranie na wadze i gromadzenie się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha u osób, które zdrowo się odżywiają i prowadzą aktywny tryb życia.
Brzuch tarczycowy nie zmniejsza się wskutek ćwiczeń, dlatego często staje się powodem frustracji i zniechęcenia. Charakterystyczny kształt brzucha nie zmienia się też podczas stosowania diety odchudzającej, dlatego problemy z redukcją zbędnych kilogramów zawsze są wskazaniem do wykonania badań m.in. w kierunku zaburzeń w funkcjonowaniu tarczycy i innych zaburzeń metabolicznych.
Objawy mogące wskazywać, że mamy do czynienia z brzuchem tarczycowym
Schorzenia tarczycy, w tym przypadku niedoczynność tarczycy, powodują liczne objawy, które często bagatelizujemy, przypisując ich pojawienie się działaniu stresu lub przemęczenia. Brzuch tarczycowy często idzie w parze z zaburzeniami cyklu menstruacyjnego i ogólnym złym samopoczuciem. Jego pojawieniu się towarzyszy także:
-
znaczne osłabienie i przewlekłe zmęczenie,
-
ciągłe uczucie zimna,
-
przesuszanie i łuszczenie się skóry,
-
duża męczliwość,
-
drażliwość,
- problemy z pamięcią oraz koncentracją.
Problemy z tarczycą dość często rozpoczynają się w wieku okołomenopauzalnym, dlatego wiele kobiet rezygnuje z diagnostyki i przypisuje nieprzyjemne objawy zbliżającemu się klimakterium. To spory błąd, bo chora tarczyca zaburza funkcjonowanie całego organizmu.
Jak pozbyć się brzucha tarczycowego?
Pozbycie się brzucha tarczycowego nie jest łatwym zadaniem. Kluczem do sukcesu jest przede wszystkim rozpoczęcie leczenia i przywrócenie odpowiedniej gospodarki hormonalnej. Bez właściwie dobranego leczenia wszelkie próby pozbycia się brzucha tarczycowego nie przyniosą oczekiwanych efektów.
Zdrowie jest najważniejsze, dlatego w przypadku zaburzeń w funkcjonowaniu tarczycy niezbędne jest rozpoczęcie leczenia, które przy właściwym wspomaganiu specjalną dietą oraz aktywnością fizyczną pozwoli poprawić wygląd sylwetki. Dieta tarczycowa uwzględnia przede wszystkim naturalne, nieprzetworzone produkty, które bogate są w witaminy oraz minerały. Bardzo ważna jest rezygnacja z węglowodanów prostych na rzecz spożywanych do godzin wczesnopopołudniowych węglowodanów złożonych, pełnowartościowego białka oraz produktów bogatych w kwasy tłuszczowe omega-3. W codziennej diecie powinny znaleźć się warzywa, niskokaloryczne owoce, chudy nabiał, chude mięso, ryby i owoce morza, produkty pełnoziarniste.
Ćwiczenia na brzuch
Uzupełnieniem leczenia i diety jest aktywność fizyczna. W przypadku brzucha tarczycowego nie ma uniwersalnych ćwiczeń, które pozwoliłyby się go szybko pozbyć. W zmniejszeniu brzucha tarczycowego pomagają m.in. ćwiczenia aerobowe (m.in. jazda na rowerze, bieganie, skakanie na skakance), jak i bardziej forsujący trening siłowy. Redukcja brzucha tarczycowego powinna też uwzględniać typowe ćwiczenia gimnastyczne, pływanie oraz inne, ulubione aktywności, bo wówczas trening nie będzie nudny.
Czytaj też:
Czy rak kolczystokomórkowy jest mniej groźny niż czerniak?