Aleksandra Zalewska-Stankiewicz: Dlaczego niewymyty kubek lub sweterek z reniferem potrafią wyprowadzić osobę z WWO z równowagi?
Joanna Kozłowska: Czasami pewna rzecz kojarzy nam się z konkretną sytuacją. Być może kiedyś, podczas nieprzyjemnej rozmowy, piliśmy kawę właśnie z tego kubka. Albo, gdy rozstawałyśmy się z partnerem, miałyśmy na sobie świąteczny sweter. I mimo że od tej sytuacji minęło kilka lat, gdy spojrzymy właśnie na tę rzecz, wszystko się nam przypomina. Ponieważ nasz mózg łączy widok tego swetra czy kubka z uczuciem dyskomfortu.
Mózg osób WWO jest w ciągłej gotowości, wciąż procesuje i analizuje. W moim mieszkaniu pochowałam pewne książki.
Dlaczego?
Ponieważ czytałam te książki w momencie, gdy cierpiałam na depresję. Gdybym teraz na nie spojrzała, od razu wróciłyby do mnie negatywne wspomnienia. Aby się przed nimi obronić, po prostu ukryłam je głęboko w szafie.
O osobach WWO często mówi się, że przesadzają, że wmawiają sobie problemy. Spotkałam się nawet ze stwierdzeniem „płaczki”, „panikary”, „histerycy”. Irytują Panią takie słowa?
Takie łatki są krzywdzące. Równie irytujące są określenia z drugiego bieguna, mówiące, że jesteśmy „do rany przyłóż”. Wielu osobom WWO kojarzy się z byciem empatycznym, delikatnym i płaczliwym. Nie zawsze tacy jesteśmy.
W takim razie co konkretnie kryje się za pojęciem „wysoka wrażliwość”?
Układ nerwowy osób wysoko wrażliwych szybko się przeciąża, ponieważ mocniej odczuwamy pewne bodźce, takie jak np. głośniejszy dźwięk, ostre światło czy materiał, z którego wykonane jest ubranie. Wyróżnia nas również analityczny umysł. Zamiast być „tu i teraz”, wciąż myślimy o przeszłości i przyszłości, choć nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę. To odbywa się poza naszą świadomością.