Insulinooporność powoduje zaburzenia gospodarki węglowodanowej, podwyższenie poziomu cholesterolu i trójglicerydów we krwi, zaburzenia hormonalne, a także zwiększa ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2. Sprawia też, że odchudzanie staje się bezskuteczne, a zamiast chudnąć, przybieramy na wadze. To bardzo niepokojący objaw.
Sygnałem, który może sugerować problemy z poziomem insuliny, jest także senność pojawiająca się po posiłku. Występuje zwłaszcza po posiłkach, które powodują nagły wyrzut insuliny i wzrost poziomu glukozy (czyli obfitujących w cukry i skrobię).
Inne objawy isnulinooporności to:
- wzmożony apetyt,
- napady głodu,
- ciągła ochota na słodycze,
- ciągłe zmęczenie,
- bóle głowy,
- bezsenność,
- rozdrażnienie i problemy z koncentracją
- obniżenie nastroju przypominające depresję.
Jak zbadać czy insuliooporność to nasz problem?
Aby przekonać się, czy insulinooporność to problem, z którym się zmagamy, należy wykonać badanie poziomu glukozy we krwi oraz insuliny na czczo. Na podstawie tych danych lekarz może obliczenie współczynnik HOMA-IR (tzw. wskaźnik insulinooporności lub indeks HOMA). Jest to ocena modelu homeostazy oporności na insulinę (ang. Homeostasis Model Assessment of Insulin Resistance). Pozwala stwierdzić, jak organizm reaguje na wyrzut insuliny, oraz czy wrażliwość komórek na insulinę jest odpowiednia. Badanie najlepiej jest powtórzyć 3-4 razy, ponieważ poziom insuliny może się znacznie wahać w różne dni.
Czy insulinooporność można leczyć?
W leczeniu insulinooporności ważna jest przede wszystkim zmiana sposobu odżywiania. To, że osoby z insulinopornością nie chudną, stosując dietę, oznacza, że wybrały niewłaściwy sposób odżywiania. W przypadku insulinooporności zalecane jest stosowanie diety z tzw. niskim indeksem glikemicznym (IG), czyli takiej, w której je się wyłącznie produkty, które nie podnoszą szybko poziomu cukru we krwi. Ważne jest również ograniczenie ilości spożywanych produktów.
Najważniejsze zasady diety przy insulinooporności to:
- włączenie do jadłospisu niewielkich ilości węglowodanów pełnoziarnistych (mąki z pełnego przemiału, gruboziarnistych kasz, ciemnego ryżu i makaronów),
- unikanie owoców i warzyw o wysokim indeksie glikemicznym(np. bananów, winogron, gotowanych warzyw korzeniowych: marchwi, selera, buraków). Jeśli zdecydujemy się je zjeść, należy uzupełnić posiłek o białko (np. twarożek, jogurt naturalny, jajka, pestki dyni, siemię lniane),
- spożywanie węglowodanów w połączeniu z białkiem lub zdrowym tłuszczem (wykluczone są: masło, śmietana, smalec). Ziemniaki najlepiej zjeść z mięsem bez panierki oraz z surówką z zieleniny. Wtedy ładunek glikemiczny dania będzie zrównoważony.
Przy insulinooporności z diety należy wyeliminować węglowodany proste
Źródłami węglowodanów prostych są takie produkty jak np.:
- białe pieczywo,
- biały ryż,
- biały makaron,
- mąkę pszenną,
- słodycze, słodkie i słone przekąski,
- wysoko przetworzone produkty i fast foody,
- alkohol.
Czytaj też:
Koleżanka cierpi na insulinooporność. Dietetyczka doradziła mi, jaki deser do kawy mogę jej serwowaćCzytaj też:
Fasola to superżywność dla osób z cukrzycą i insulinoopornością