Przyczyny zaćmy
Główną przyczyną powstawania zaćmy (łac. katarakty) jest proces starzenia się organizmu, w wyniku którego osłabia się soczewka oka. Jednak niektórzy są bardziej podatni na tę przypadłość. Co zatem zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania na zaćmę?
- Spore znaczenie ma ogólny stan organizmu: w grupie ryzyka są m.in. osoby zmagające się z cukrzycą, nadciśnieniem czy otyłością.
- Niemałą rolę odgrywają również przebyte choroby gałki ocznej lub mechaniczne urazy oka, zapalenie rogówki i duża krótkowzroczność.
- Do powstawania zaćmy może przyczyniać się też długotrwałe przyjmowanie niektórych leków (np. kortykosteroidy, zastępcze terapie hormonalne) oraz
- wieloletnie, nałogowe stosowanie używek, takich jak alkohol czy tytoń.
Oprócz zaćmy starczej, na którą najbardziej narażone są osoby po 75. roku życia, istnieje również zaćma wrodzona, która może pojawić się u niemowląt lub kilkulatków. W takiej sytuacji katarakta może wynikać np. z zakażenia wewnątrzmacicznego.
Jakie są objawy zaćmy?
Objawy zaćmy (zacma.info) mogą być różne, w zależności od rodzaju choroby. Jeżeli mamy do czynienia z zaćmą jądrową, pojawiają się takie same problemy, jak przy standardowej krótkowzroczności – coraz gorzej widzimy z daleka. Poza tym mogą występować trudności z widzeniem w bardzo jasno oświetlonej przestrzeni. Zmętnieniu ulega wówczas centralna część soczewki, a postęp choroby jest bardzo powolny.
Nieco inaczej jest w przypadku zaćmy korowej – w tym przypadku zmętnienie soczewki zaczyna się często obrzeżach, więc w pierwszych etapach choroba może w ogóle nie dawać wyraźnych objawów. Z czasem jednak pojawia się charakterystyczne zamglenie, trudności z widzeniem po zmroku i nadwrażliwość na ostre sztuczne światło.
Kłopoty z widzeniem przy bardzo jasnym świetle powoduje też zaćma podtorebkowa tylna. Dodatkowo może się tu pojawić tzw. efekt halo, czyli otoczka przypominająca aureolę wokół źródła światła, a także pogorszenie widzenia z bliska.
Leczenie zaćmy
Jeżeli zaćma zostanie zdiagnozowana już w początkowym stadium, leczenie zaćmy można rozpocząć od stosowania odpowiednich kropli do oczu. Dzięki temu możemy nieco spowolnić mętnienie soczewki. Tego procesu nie da się jednak zahamować: prędzej czy później trzeba będzie wykonać zabieg, który uchroni przed całkowitą utratą wzroku.
Aby pacjent mógł być zakwalifikowany do zabiegu leczenia zaćmy, konieczne jest wykluczenie wszelkich przeciwwskazań, do których należy m.in. niewydolność krążeniowo-oddechowa, infekcja oka, zapalenie spojówek, niedrożność kanalików łzowych czy odwarstwienie siatkówki.
„Operacja usunięcia zaćmy polega na wymianie soczewki. Zmętniałą soczewkę usuwa się przy pomocy urządzenia emitującego ultradźwięki, a następnie w jej miejsce wszczepia się nową, syntetyczną. Dobór odpowiedniej soczewki ma tu kluczowe znaczenie” – podkreślają specjaliści z Centrum Medycznego Kardiotel w Sopocie.
Sztuczna soczewka może być zarówno jednoogniskowa (poprawia widzenie z daleka lub z bliska), jak też dwuogniskowa (umożliwia pełną ostrość widzenia, z różnych odległości). Zobacz więcej informacji o leczeniu zaćmy: kardiotel.pl/operacja-zacmy
Operacyjne leczenie zaćmy jest wykonywane bez narkozy – zabieg jest krótki (ok. 0,5 godziny) i mało inwazyjny, wystarczy zatem znieczulenie miejscowe w formie kropli do oczu. Dzięki temu nie trzeba zostawać w szpitalu – po zakończeniu procedury i założeniu opatrunku można od razu wrócić do domu. Mimo to nie można zapomnieć o rekonwalescencji. Przez kilka tygodni po usunięciu zaćmy warto unikać podnoszenia ciężkich przedmiotów, schylania się i dużego wysiłku fizycznego. Na początku może pojawić się lekki dyskomfort, np. swędzenie oka, jednak jest to przejściowe – wystarczy dbać o prawidłową higienę oczu oraz systematycznie stosować przepisane przez lekarza krople.