Chorobę rekreacyjną (nazywaną też chorobą wypoczynkową) po raz pierwszy zidentyfikowali holenderscy psychologowie w 2001 roku. Przypadłości zwykle pojawiają się podczas urlopu, świąt lub wakacji i skutecznie utrudniają wypoczynek. Nieco częściej dotykają one mężczyzn (3,6 proc.) niż kobiet (2,7 proc.). Zobacz, po czym rozpoznać to schorzenie i jak z nim walczyć.
Objawy i czynniki ryzyka choroby rekreacyjnej
Do najczęstszych oznak choroby rekreacyjnej zalicza się m.in. drażliwość, depresję, rozdrażnienie, bezsenność i niepokój. Niejednokrotnie występują również objawy somatyczne, takie jak:
- bóle głowy i mięśni,
- mdłości,
- wymioty,
- podwyższona temperatura ciała,
- duże zmęczenie
Co charakterystyczne wymienione symptomy ustępują po powrocie do pracy i obowiązków zawodowych, a także zwykłych, codziennych zajęć. Głównym czynnikiem zwiększającym ryzyko rozwoju tych wszystkich problemów zdrowotnych jest przewlekły stres. Chroniczne napięcie osłabia układ odpornościowy, przez co organizm staje się bardziej podatny na różnego rodzaju infekcje.
Istnieje również inna hipoteza wyjaśniająca mechanizmy powstawania leisure sickness. Człowiek w stanie wzmożonego wysiłku często ignoruje różne niepokojące sygnały wysyłane przez ciało. Bagatelizuje złe samopoczucie, bo całą swoją energię koncentruje na realizacji powierzonych zadań. Dopiero podczas odpoczynku może bardziej skupić się na sobie i zauważyć wszystkie sygnały ostrzegawcze. Wówczas bardzo często jest już jednak za późno na to, by zapobiec dolegliwościom. Występowaniu choroby rekreacyjnej sprzyjać mogą również pewne cechy osobowości, na przykład duże poczucie odpowiedzialności, ambicja, perfekcjonizm, niezależność, samodzielność itp.
Jak radzić sobie z efektem leisure sickness?
Przede wszystkim należy zwalczać nie objawy, ale przyczynę problemu, czyli przepracowanie. Ważne, by znaleźć równowagę między życiem zawodowym a rodzinnym i pamiętać o codziennym odpoczynku. Trzeba nauczyć się odpuszczać. Zaakceptować fakt, że nie zawsze musimy być najlepsi w każdym działaniu, jakie podejmujemy. Wyznaczyć jasne i nieprzekraczalne granice. Jak pisze na swoim blogu psychoterapeutka Paulina Jarecka:
Zdrowe odpuszczanie to umiejętność stawiania sobie granic. To zgoda na powiedzenie sobie; „za dużo”, 'potrzebuję odpocząć”, „chcę zrezygnować”, „odpuszczam dzisiaj sprzątanie”, „koniec nauki, idę na basen”. Zdrowe odpuszczanie to dbanie o siebie, otaczanie siebie troską. Mamy problem z odpuszczaniem. Przepracowujemy się, zaniedbujemy przez długi czas swoje potrzeby, nie dajemy sobie zgody na troskę o siebie.
Sztuka rezygnacji bywa trudna i wymaga wglądu w swoje emocje i potrzeby. Dlatego warto poprosić o pomoc specjalistę – psychologa lub psychoterapeutę.
Czytaj też:
Utrata przytomności – przyczyny i pierwsza pomoc. Czym omdlenie różni się od zasłabnięcia?Czytaj też:
Daria Abramowicz o słowach Michała Kubiaka: Wypowiedź szkodliwa, niezgodna z wiedzą medyczną
Źródła: avogel.ca, dzieciecapsychologia.pl