Pracoholizm jest jednym z uzależnień. Jak każde uzależnienie potrafi być naprawdę niebezpieczny. Wyniszcza organizm, szkodzi psychice, w skrajnych przypadkach prowadzi nawet do śmierci. Lato jest świetną okazją, by przyjrzeć się, czy pracoholizm jest Twoim problemem. Czy umiesz odpocząć od pracy na urlopie? Nie przypadkiem w środku wakacji, czyli 12 sierpnia, wypada co roku Światowy Dzień Pracoholików. To jednak nie dzień świętowania, a ostrzegania – przypomina pacjencki serwis pacjent.gov.pl.
Jakie są objawy pracoholizmu?
„Nie mogę iść na urlop, bo oni sobie beze mnie nie poradzą” – czy tak właśnie myślisz? Czy to jeszcze poczucie zawodowej odpowiedzialności, czy już kompulsywna potrzeba ciągłego wykonywania pracy? A może zauważasz u siebie (lub swojej bliskiej osoby) jeszcze inne niepokojące objawy?
Wśród sygnałów ostrzegawczych, że twoje poświęcenie pracy może już być chorobą, są:
- skrajne zmęczenie,
- niepokój,
- problemy ze snem i koncentracją,
- zerwane relacje z bliskimi,
- silne poczucie przymusu wewnętrznego,
- rozdrażnienie,
- bóle i wrzody żołądka,
- bóle głowy.
Konsekwencji pracoholizmu może być wiele. Przede wszystkim pracoholizm nie sprawia, że pracujesz lepiej. Co najwyżej pracujesz więcej i z fatalnym w skutkach obciążeniem dla organizmu. Efektem uzależnienia od pracy może być m.in. depresja, zerwanie więzi społecznych, agresja, bezsenność czy alkoholizm.
Gdzie pracoholik może szukać pomocy?
Pracoholizm trudno zdiagnozować, a jeszcze trudniej wyleczyć. Chorzy zazwyczaj nie uznają go za chorobę, a otoczenie wokół może podziwiać „pracowitość” dotkniętej nim osoby. Bywa, że dopiero jakiś wypadek (spowodowany np. zmęczeniem) skłania do poszukiwania rozwiązania. Dużo zależy od najbliższych osób pracoholików – czasem także ich upór skłania pracoholików do zwrócenia się o pomoc.
W ramach Narodowego Funduszu Zdrowia leczenie otrzymasz m.in.:
- u psychiatry – bez skierowania,
-
na terapii w ramach świadczenia o nazwie: leczenie uzależnień
- jeśli będziesz przychodzić do placówki medycznej na umówione wizyty (tzw. leczenie ambulatoryjne) – bez skierowania,
- jeśli zostaniesz na leczeniu w danej placówce medycznej (tzw. leczenie stacjonarne) – ze skierowaniem od lekarza leczącego w ramach NFZ (czyli lekarza ubezpieczenia zdrowotnego).
Możesz także skorzystać z leczenia w ramach NFZ jeśli jesteś spokrewniony z chorym lub jesteś bliską dla niego osobą.
Czytaj też:
Poziom stresu i depresji wysoki jak nigdy. Jest jednak jeden pozytyw