Cukrzyca typu 1 i typu 2 ma wiele cech wspólnych, w tym problemy z kontrolą glukozy. Te dwa warunki są jednak różne i jeden z czasem nie przekształca się w drugi. Około 90–95 procent dorosłych chorych na cukrzycę ma typ 2.
Cukrzyca typu 2 nie jest w stanie przekształcić się w cukrzycę typu 1. Jednak osoba, która pierwotnie otrzymała diagnozę cukrzycy typu 2, może nadal uzyskać osobną diagnozę typu 1 w późniejszym terminie. Cukrzyca typu 2 jest najczęstszym typem, więc lekarz może początkowo podejrzewać, że osoba dorosła z cukrzycą ma typ 2. Cukrzyca typu 1 najczęściej rozwija się, gdy dana osoba jest młodsza, chociaż może wystąpić u osób w każdym wieku.
Diagnozy w wieku dorosłym
Osoba z cukrzycą typu 1 może otrzymać nieprawidłową diagnozę cukrzycy typu 2, jeśli diagnoza ma miejsce w wieku dorosłym. Sytuacja ta może występować częściej, jeśli dana osoba ma również nadwagę lub ma inne czynniki ryzyka cukrzycy typu 2, takie jak siedzący tryb życia. Chociaż jest to rzadkie, cukrzyca typu 1 może rozwinąć się w wieku dorosłym. Osoba z cukrzycą typu 2, która później otrzyma diagnozę typu 1, nie doświadczy zmiany w swoim stanie cukrzycy. Zamiast tego jest prawdopodobne, że w pierwszej kolejności otrzymała błędną diagnozę.
Aby zdiagnozować cukrzycę, lekarz wykona kilka testów poziomu glukozy we krwi. Jednak wyniki nie umożliwią rozróżnienia między tymi dwoma typami. Może również przeprowadzać badania krwi w celu wykrycia przeciwciał atakujących komórki beta wydzielające insulinę w trzustce. Obecność tych przeciwciał zwykle oznacza, że dana osoba ma cukrzycę typu 1. 90 proc. pacjentów z cukrzycą typu 1 ma te przeciwciała. Kolejnym testem, który pomaga ustalić, czy dana osoba ma cukrzycę typu 1, czy typu 2, jest test na peptyd C. Ten test mierzy ilość insuliny wytwarzanej przez trzustkę, a niski wynik może wskazywać na cukrzycę typu 1.
Czytaj też:
Nowe leki mogą odwrócić uszkodzenie naczyń krwionośnych w cukrzycy
