Osoby anglojęzyczne miały problemy z wymawianiem słów, a włoskojęzyczne wypowiadali krótsze, prostsze zdania. Te odkrycia mogą pomóc w dokładniejszym diagnozowaniu osób z różnych kultur. Kryteria diagnostyczne są dziś często oparte na doświadczeniu pacjentów anglojęzycznych.
W badaniu University of California przeprowadzonym wśród 20 pacjentów mówiących po angielsku i 18 pacjentów mówiących po włosku wszyscy mieli pierwotną postępującą afazję – chorobę neurodegeneracyjną, która atakuje obszary mózgu związane z językiem. Jest to cecha choroby Alzheimera i innych zaburzeń z zakresu demencji. Badania tomograficzne i testy wykazały podobny poziom funkcji poznawczych u osób w obu grupach językowych.
Ale kiedy naukowcy poprosili uczestników o ukończenie szeregu testów językowych, dostrzegli oczywiste różnice między obiema grupami w zakresie wyzwań, przed którymi uczestnicy stanęli.
Czytaj też:
Stan zapalny może być wczesnym ostrzeżeniem przed demencją?
Łatwiejszy w wymowie?
„Uważamy, że dzieje się tak szczególnie dlatego, że zbitki spółgłosek, które są tak powszechne w języku angielskim, stanowią wyzwanie dla degenerującego się systemu mowy” – powiedziała autorka badań Maria Luisa Gorno-Tempini, profesor neurologii i psychiatrii. „W przeciwieństwie do tego włoski jest łatwiejszy w wymowie, ale ma o wiele bardziej złożoną gramatykę, i właśnie w tym zakresie użytkownicy języka włoskiego z pierwotną afazją postępującą mają kłopoty”.
W rezultacie osoby anglojęzyczne mówiły mniej, podczas gdy włoskojęzyczne miały mniej problemów z wymową, ale upraszczali to, co mówili. Angielski jest językiem germańskim, a włoski to język romański, wywodzący się z łaciny obok francuskiego, hiszpańskiego i portugalskiego.
Obawy i nadzieje
Badacze obawiają się, że wielu obcokrajowców mówiących po angielsku może nie otrzymać właściwej diagnozy, „ponieważ objawy nie pasują do tego, co opisano w podręcznikach klinicznych opartych na badaniach rodzimych użytkowników języka angielskiego”.
Zespół badawczy z San Francisco chce teraz powtórzyć badania w większych grupach pacjentów i poszukać różnic między osobami posługującymi się innymi językami, takimi jak chiński i arabski. „Mamy nadzieję, że takie badania poprawią nasze rozumienie nauki o mózgu leżącej u podstaw języka i zaburzeń językowych, zwiększą świadomość różnic w leczeniu demencji i ostatecznie poprawią poziom opieki dla wszystkich pacjentów” –powiedziała prof. Gorno-Tempini.
Czytaj też:
Szczepienia przeciwko demencji – będzie rewolucja w medycynie?