Hipochondria nie jest wymysłem i sposobem na życie. To jeden z rodzajów zaburzeń nerwicowych, na które narażony jest każdy z nas. Choroba rozwija się dość podstępnie, więc łatwo jest przekroczyć „granicę” pomiędzy racjonalną oceną sytuacji i wyimaginowanym zagrożeniem dla zdrowia i życia. Hipochondria najczęściej dotyka osoby, u których występuje skłonność do zaburzeń lękowych oraz ma związek z brakiem odczuwania satysfakcji z życia.
Czym jest hipochondria?
Zaburzenia nerwicowe mogą mieć różną postać. Jednym z nich jest nerwica hipochondryczna, która jest jednym z rodzajów zaburzeń lękowych. Hipochondria może być efektem różnych problemów w sferze psychicznej człowieka; często towarzyszy osobom chorym na inne rodzaje nerwicy oraz depresję. Może mieć też związek z traumatycznymi przeżyciami np. śmiercią bliskiej osoby z powodu poważnej, późno wykrytej, choroby lub bagatelizowaniem stanu zdrowia osoby bliskiej przez lekarzy, co doprowadziło do jej śmierci.
Na rozwój hipochondrii narażone są także osoby, które ze względu na niskie poczucie własnej wartości, potrzebują uwagi otoczenia. Dzięki temu czują się zauważone i ważne. Hipochondria powoduje, że osoba chora odczuwa różne dolegliwości somatyczne, które w rzeczywistości nie istnieją. Nie musi to być jedynie ból; część hipochondryków odczuwa też inne dolegliwości np. kołatanie serca, zawroty głowy, problemy z utrzymaniem równowagi oraz skoki temperatury ciała. Objawy zależne są od danej osoby i mogą przybierać bardzo różną postać.
Hipochondria może być skutkiem nadmiernej troski rodziców o zdrowie dziecka. Niektórzy rodzice, w szczególności matki, zauważają u swoich pociech objawy, których tak naprawdę nie ma oraz starają się za wszelką cenę wykryć ich przyczynę. Dziecko, które żyje w przekazywanym mu poczuciu lęku o własne zdrowie, jest znacznie bardziej narażone na wystąpienie zaburzeń nerwicowych w dorosłym życiu.
Test na hipochondrię
O hipochondrii świadczy kilka charakterystycznych objawów. Odpowiadając na poniższe pytania twierdząco, można podejrzewać, że się z nią zmagamy. Ważne: to tylko test, który nie jest poradą medyczną!
1. Odczuwasz częste przygnębienie?
Jedną z cech hipochondryka jest brak zadowolenia z życia. Osoby chore często odczuwają przygnębienie oraz nie potrafią cieszyć się z własnych sukcesów i sukcesów bliskich im osób.
2. Często coś cię boli?
Odczuwanie bólu o różnym nasileniu, który „wędruje” po ciele to także cecha hipochondryka. Ważne: ból nie jest związany z procesem chorobowym, a wykonane badania nie ujawniają żadnego problemu zdrowotnego.
3. Obsesyjnie przejmujesz się stanem swojego zdrowia?
Nadmierne skupianie się na stanie zdrowia, ciągłe analizowanie swojego samopoczucia i reagowanie uczuciem silnego leku na każdą dolegliwość, mogą świadczyć o rozwoju hipochondrii.
4. Często odwiedzasz lekarza?
Wizyta u lekarza jest koniecznością, gdy gorzej się czujemy. W przypadku hipochondrii osoba chora korzysta z porad różnych specjalistów nawet kilka razy w tygodniu.
5. Czujesz, że jesteś chory, ale lekarze bagatelizują twój stan?
Kolejna wizyta u lekarza, kolejne badania, które nie wykazały niepokojących zmian, a ty nadal czujesz, że jesteś chory? Może to świadczyć o hipochondrii.
6. Nie możesz myśleć o niczym innym niż stan swojego zdrowia?
Nadmierne skupienie na sobie, brak zdolności koncentracji uwagi na czymkolwiek innym niż reakcje organizmu to kolejna z cech osób dotkniętych hipochondrią.
7. Odczuwasz satysfakcję z zainteresowania bliskich stanem swojego zdrowia?
Hipochondrycy potrzebują zainteresowania otoczenia, które skupia się na ich zdrowiu. Często dzielą się swoimi obawami, oczekując współczucia, opieki oraz ciągłej troski.
8. Ciągle rozmawiasz o chorobach?
Hipochondrycy mają skłonność do ciągłego mówienia o chorobach, które wcale nie muszą ich dotyczyć. Głośno wyrażają swoje obawy, narzucając konkretne postępowanie np. wizytę u lekarza innym.
9. Jesteś w stanie wydać każdą sumę pieniędzy, aby natychmiast dostać się do lekarza?
Hipochondryk nie potrafi czekać. Nie ocenia też sytuacji w sposób racjonalny, dlatego domaga się natychmiastowej pomocy medycznej nawet z błahych powodów.