Billy Miller to znany i lubiany aktor. Zyskał popularność dzięki udziałowi w produkcjach, takich jak „W garniturach”, „Żar młodości”, „Szpital miejski” czy „Wszystkie moje dzieci”. Odszedł 15 września 2023 roku, na dwa dni przed swoimi 44 urodzinami. Na co zmarł gwiazdor? Do wiadomości publicznej nie podano przyczyn śmierci artysty. Wiadomo jednak, że zmagał się on z kilkoma zaburzeniami. Cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową (depresję maniakalną) oraz porażenie nadjądrowe (PSP).
Na co zmarł Billy Miller?
W 2021 roku u Billy’ego Millera zdiagnozowano rzadkie schorzenie neurodegeneracyjne – porażenie nadjądrowe. W przebiegu choroby dochodzi do nadmiernego gromadzenia się białek tau w różnych miejscach układu nerwowego. Jej obraz kliniczny zależy od lokalizacji patologicznych zmian w tkance mózgowej. Rodzina aktora nie podała do publicznej wiadomości szczegółów śmierci aktora. Media spekulują, że jedną z możliwych przyczyn zgonu są powikłania związane z rozwojem PSP.
Jak objawia się porażenie nadjądrowe?
Na początku objawy porażenia nadjądrowego są dość niespecyficzne. Chory cierpi zaburzenia równowagi. Chwieje się i przewraca. Nie jest w stanie utrzymać prawidłowej postawy ciała. Dodatkowo ma trudności z wypowiadaniem słów. Mówi niewyraźnie i bełkotliwie, przez co otoczeniu trudno zrozumieć, co tak naprawdę chce przekazać. Najbardziej charakterystyczne objawy schorzenia to:
- spowolnienie ruchowe,
- kłopoty z pamięcią i koncentracją,
- problemy z poruszaniem gałkami ocznymi,
- sztywność mięśni,
- chwiejność emocjonalna etc.
Na czym polega leczenie? Pacjentom podaje się leki wykorzystywane w terapii choroby Parkinsona oraz choroby Alzheimera. Zahamowanie postępu schorzenia nie jest jednak możliwe. Udaje się jedynie go spowolnić (na pewien czas). W końcowym okresie osoba z PSP wymaga całodobowej, długoterminowej opieki.
Czym jest choroba afektywna dwubiegunowa i jak ją leczyć?
Billy Miller, jak wynika z relacji jego agentki w ostatnim czasie zmagał się również z chorobą afektywną dwubiegunową. To przewlekłe zaburzenie psychiczne o zmiennym przebiegu. Charakteryzuje się występowaniem epizodów depresji i manii. Pacjent w stanie depresyjnym ma wyraźnie obniżony nastrój. Nie potrafi czerpać radości z aktywności, które dotychczas sprawiały mu przyjemność. Ma znaczne trudności z wykonywaniem codziennych obowiązków i podejmowaniem najprostszych decyzji. Miewa kłopoty z zapamiętywaniem informacji i skupieniem uwagi. Nierzadko cierpi na zaburzenia snu.
Znakiem rozpoznawczym epizodu maniakalnego jest natomiast nadpobudliwość oraz podwyższony nastrój, który łatwo przerodzić się może w agresję. Chory zwykle zachowuje się nieadekwatnie do sytuacji, a kontakt z nim bywa bardzo utrudniony. Jego wypowiedzi często są niezrozumiałe i pozbawione logiki, przy czym pacjent nie zdaje sobie sprawy ze swojego aktualnego stanu. Bagatelizuje niepokojące objawy. Czuje się lepiej niż kiedykolwiek przedtem i uważa, że nic mu nie dolega. Ma mnóstwo energii. Może podejmować wiele ryzykownych zachowań i nieprzemyślanych decyzji, na przykład uprawiać hazard czy zaciągać kredyty w banku.
Okresy depresji i manii zwykle się przeplatają. Niekiedy w przebiegu choroby pojawiają się tak zwane epizody mieszane. Co je wyróżnia? Jednoczesne występowanie wymienionych wcześniej zaburzeń. Osoba z ChAD może mieć obniżony nastrój, a jednocześnie doświadczać niekontrolowanej gonitwy myśli. Zdarza się również, że zwiększona aktywność ruchowa idzie w parze ze smutkiem i przygnębieniem. Warto też zwrócić uwagę na epizody hipomaniakalne (okresy z objawami maniakalnymi, ale w mniejszym nasileniu). Jak widać, obraz kliniczny choroby afektywnej dwubiegunowej jest zróżnicowany i zależy od tego, z jaką odmianą schorzenia mamy do czynienia w konkretnym przypadku.
Leczenie choroby afektywnej dwubiegunowej ma charakter objawowy. Opiera się na farmakoterapii. Pacjenci przyjmują środki stabilizujące nastrój. Muszą to robić do końca życia. Branie leków to jednak nie wszystko. Uzupełnieniem farmakoterapii jest psychoterapia oraz psychoedukacja. Dzięki niej osoby z ChAD mogą lepiej zrozumieć swoją sytuację zdrowotną i nauczyć się rozpoznawać jej objawy, a także poznać sposoby radzenia sobie z tymi symptomami. Nadrzędnym celem leczenie jest uzyskanie jak najdłuższej remisji (to okres, w którym choroba nie daje o sobie znać, co nie znaczy, że przestaje istnieć).
Czytaj też:
Popularny aktor nie żyje. Billy Miller miał 43 lataCzytaj też:
Osoby z zaburzeniami psychicznymi żyją krócej. Naukowcy znają przyczynę