Łupież rumieniowy to jedna z częściej diagnozowanych chorób skóry o podłożu bakteryjnym. Istnieje niewielkie ryzyko zakażenia się łupieżem rumieniowym od osoby chorej – łupież rumieniowy nie jest chorobą o wysokiej zaraźliwości. Aby doszło do zakażenia, maczugowce Corynebacterium minutissimum muszą mieć odpowiednie warunki do nadmiernego rozwoju. Tylko wówczas wywołują zmiany chorobowe. Z tego względu, nawet jeżeli mamy bezpośredni kontakt z osobą, która cierpi na łupież rumieniowy i nie występują u nas czynniki ryzyka, nie musimy obawiać się zakażenia.
Charakterystycznym objawem choroby jest występowanie zmian w okolicy fałdów skórnych. W przebiegu choroby nie występuje uporczywy świąd, który jest jednym z objawów zakażeń o podłożu grzybiczym.
Dlaczego rozwija się łupież rumieniowy (erythrasma)?
Łupież rumieniowy to choroba skóry, która rozwija się jedynie w sprzyjających warunkach do nadmiernego namnażania się chorobotwórczych drobnoustrojów. Czynnikiem wyzwalającym rozwój łupieżu rumieniowego może być np. cukrzyca oraz otyłość. Bardzo często łupież rumieniowy jest również skutkiem nadmiernej potliwości. Łupież rumieniowy ma charakter przewlekły i może często nawracać np. w okresach gorszej kondycji zdrowotnej, a także w przypadku osób, które niewłaściwie dbają o higienę skóry.
Bakterie Corynebacterium minutissimum są elementem naturalnej flory człowieka. Łupież rumieniowy rozwija się, gdy zaczynają nadmiernie się namnażać i wnikać do warstwy rogowej naskórka, czego skutkiem jest pojawienie się charakterystycznych zmian skórnych.
Choć lekarz dermatolog nie powinien mieć problemów z rozpoznaniem łupieżu rumieniowego, to jego objawy wymagają różnicowania z innymi chorobami skóry. Zmiany skórne podobne do zmian w łupieżu rumieniowym może również wywołać np. łupież pstry.
Łupież rumieniowy to łagodne zmiany skórne, jednak wystąpienie objawów choroby powinno skłonić do wykonania badań, które pozwolą ocenić ogólne zdrowie organizmu oraz zdiagnozować schorzenia, które mogą przebiegać w ukryciu np. cukrzyca. Do częstych czynników ryzyka rozwoju łupieżu rumieniowego zaliczana jest również otyłość, która znacząco osłabia kondycję organizmu.
Objawy łupieżu rumieniowego
Łupież rumieniowy objawia się charakterystycznymi zmianami rumieniowymi. Objawy typowe dla łupieżu rumieniowego to pojawienie się na skórze plam koloru czerwonobrązowego. W obrębie zmienionej chorobowo skóry nie występuje uporczywy świąd. Powierzchnia zmian skórnych może delikatnie się złuszczać.
Zmiany skórne, które wskazują na łupież rumieniowy, zlokalizowane są w fałdach skórnych. Najczęściej zmiany lokalizują się w okolicy pachwin. Brak odpowiedniego leczenia może powodować, że zaczną się rozprzestrzeniać na wewnętrzną powierzchnię ud. Rzadziej łupież rumieniowy pojawia się w okolicy pach oraz w przestrzeniach międzypalcowych stóp. W przypadku zmian zlokalizowanych w pachwinach trzeba wykluczyć grzybicę pachwin. To samo tyczy się zmian w innej lokalizacji – charakterystycznym objawem łupieżu rumieniowego, który pozwala na szybkie zróżnicowanie zmian m.in. z grzybicą, jest brak uporczywego świądu.
Powstanie łupieżu rumieniowego. U kogo najczęściej jest diagnozowany?
Łupież rumieniowy dotyczy około 20% dorosłej populacji. Częściej diagnozowany jest u starszych mężczyzn. Choroba nie rozwija się, jeżeli nie zachodzą sprzyjające warunki do namnażania się bakterii. Powstawanie łupieżu rumieniowego powinno skłonić do wizyty u lekarza dermatologa.
Łupież rumieniowy – diagnostyka
Łupież rumieniowy jest chorobą skóry, którą można rozpoznać na podstawie badania dermatologicznego. Diagnozę łupieżu rumieniowego potwierdza m.in. badanie mikrobiologiczne i badanie w lampie Wooda.
Leczenie łupieżu rumieniowego
Metody leczenia łupieżu rumieniowego uwzględniają przede wszystkim leczenie miejscowe i leczenie ogólne z zastosowaniem antybiotyków. Miejscowo stosowane jest także leczenie preparatami przeciwgrzybiczymi.
Istotne w leczeniu łupieżu rumieniowego jest zapobieganie nawrotowi choroby. W tym celu należy przestrzegać zasad higieny, zapobiegać nadmiernej potliwości, a także stosować preparaty myjące o działaniu antybakteryjnym.
Ponadto leczenie łupieżu rumieniowego polega także na leczeniu choroby podstawowej, która przyczynia się do powstawania zmian na skórze.
Czytaj też:
Białe plamy na skórze – dlaczego się pojawiają i kiedy udać się do specjalisty?Czytaj też:
Łupież Giberta – przyczyny, objawy, leczenie. Jak wygląda pielęgnacja skóry?
Źródła:
- H. Sielska, „Łupież rumieniowy w materiale kliniczno-laboratoryjnym Wojewódzkiej Przychodni Skórno-Wenerologicznej w Kielcach w latach 1997–2004”, Post Dermatol Alergol 2006; XXIII, 2: 73–78
- Jabłońska S., Chorzelski T., „Choroby skóry. Dla studentów medycyny i lekarzy”. Wydanie V zmienione i uaktualnione, Wydawnictwo Lekarskie PZWL Warszawa 2002
- Jabłońska S., Majewski S., „Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005