Megaloman to nie pesymista. Czy wiesz, kim jest megaloman?

Megaloman to nie pesymista. Czy wiesz, kim jest megaloman?

Dodano: 
Megalomania
Megalomania Źródło: Shutterstock
Megalomania wbrew pozorom nie jest postawą człowieka, ale zaburzeniem psychicznym, które wymaga leczenia. Kim jest megaloman i jak go rozpoznać?

Megalomania to przesadne skupienie na własnej doskonałości. W powszechnym mniemaniu często bywa mylone z pesymizmem, ale to błąd. Megalomanem nie jest ktoś, kto widzi świat w czarnych barwach, ale osoba, która jest egoistyczna, skupiona na sobie i własnych pragnieniach. Często taka postawa wynika z zaburzeń psychicznych, które wymagają podjęcia terapii.

Co to jest megalomania?

Megalomania to zaburzenie psychiczne, nazywane manią wielkości. Megalomani stawiają siebie na piedestale, uważając się za jednostki lepsze od innych. Są egoistami, nadmiernie skupionymi na swoich potrzebach, którzy nie przejmują się innymi ludźmi. Lubią narzucać swoje zdanie, twierdzą, że są nieomylni i wszechwiedzący. Nie potrafią krytycznie spojrzeć na siebie i swoje poczynania.

Megalomani potrafią snuć plany niemożliwe do zrealizowania i wierzyć w to, że uda im się je wykonać. Często mają urojenia, są despotyczni, nie potrafią zbudować zdrowej, partnerskiej relacji.

Czytaj też:
Temperament określa naszą osobowość. Poznaj typy temperamentu

Megalomania a choroby psychiczne

Megalomania często towarzyszy innym zaburzeniom psychicznym takim jak:

  • schizofrenia
  • choroba efektywna dwubiegunowa
  • psychozy endogenne

W takich sytuacjach pacjenci powinni poddać się leczeniu, które polega na psychoterapii i przyjmowaniu przepisanych przez lekarzy środków farmakologicznych.

Przyczyny megalomanii

Za nadmierny egoizm i manię wielkości odpowiadają neuroprzekaźniki, które nie pracują tak jak u innych ludzi. U megalomanów poziom serotoniny i noradrenaliny wyraźnie jest wyższy.

Specjaliści zwracają uwagę na to, że megalomania może również wynikać z niedojrzałości emocjonalnej. W takiej sytuacji człowiek czuje się zagubiony jak małe dziecko. Boi się świata, a swój strach i niską samoocenę maskuje wszechwiedzącą postawą. To jego recepta na zagubienie lub tarcza ochronna przed paraliżującą nieśmiałością.

Megalomanię mogą też wywołać choroby:

  • nadczynność tarczycy
  • padaczka
  • stwardnienie rozsiane

Zachowania występujące przy tym zaburzeniu może również wywołać stosowanie niektórych leków antydepresyjnych i zwalczających malarię.

Objawy megalomanii

Megaloman jest:Czytaj też:
Depresja może zmienić sposób, w jaki chory faktycznie widzi świat

  • przekonany o swojej nieomylności
  • stawia siebie w centrum wszechświata
  • uważa się za lepszego od innych
  • sądzi, że ma moc sprawczą
  • narzuca innym swoje zdanie
  • nie potrafi spojrzeć na siebie krytycznie
  • żyje urojeniami
  • jest oderwany od rzeczywistości
  • nie umie zbudować zdrowych relacji z ludźmi

Leczenie megalomanii

Megalomania może być częścią osobowości jednostki egocentrycznej i egoistycznej, skupionej na sobie i swoich potrzebach. Może być wtedy przekonana o swojej nieomylności, ale nie żyć w oderwaniu od rzeczywistości. W takiej sytuacji zaleca się pracę nad sobą u psychologa lub psychoterapeuty. Najczęściej leczenie polega na terapii poznawczej, w trakcie której megaloman uczy się swoich cech i zachowań po to, by móc je wyeliminować z życia.

Jeśli megalomania jest elementem zaburzeń psychicznych powiązanych z występowaniem innych chorób, np. schizofrenii, konieczne jest podjęcie leczenia. Polega ono na psychoterapii, włączeniu środków farmakologicznych, a w przypadku ostrego przebiegu choroby hospitalizacji.

Czym jest megalomania narodowa?

Wyróżnia się również megalomanię narodową, czyli postawę, która wynika z przekonania wyższości jednego narodów wobec innych. Może ona dotyczyć przekonania o wyższości własnej kultury i języka nad innymi, o zajmowaniu szczególnego miejsca na kontynencie i w świecie, o wyjątkowej relacji Boga z danym narodem (np. Żydzi jako naród wybrany czy Polska jako Chrystus narodów).

Cechą megalomanii narodowej jest również niedostrzeganie w narodzie negatywnych cech i podkreślanie tylko tych dobrych (np. polska gościnność – tak, ale inne negatywne cechy jak ksenofobia już nie).

Czytaj też:
Naukowcy: Osoby z zaburzeniami psychicznymi starzeją się szybciej