Już ponad 20 lat temu badacze z Izraela zaczęli obserwację świeżo upieczonych mam i ich noworodków pod kątem ich wzajemnego kontaktu fizycznego. Opublikowane niedawno wyniki obserwacji, dotyczące prawie 100 młodych już dziś dorosłych, pokazują, że bliskość fizyczna z matką, która miała miejsce tak wiele lat temu, ma wpływ na dzisiejsze funkcjonowanie ich dzieci, – kontakty społeczne młodych ludzi, zdolność odczytywania przez nich emocji innych osób.
Jak przebiegało badanie?
Badanie obejmowało trzy grupy dzieci: urodzone o czasie zdrowe niemowlęta, które mogły mieć bezpośredni kontakt z matkami, dzieci urodzone przedwcześnie które były inkubowane i przez kilka tygodni nie miały kontaktu fizycznego ze swoimi mamami oraz bardziej stabilne wcześniaki, które każdego dnia przez godzinę były kangurowane poprzez kontakt skóra do skóry.
Przez kolejne lata badacze pozostawali w kontakcie z matkami i ich dziećmi, obserwując więź, która się między nimi wytworzyła. Np. część mam siedziała po prostu ze swoim synem czy córką na kanapie, wspólnie oglądając serial i wybuchając śmiechem w tym samym momencie. Inne dzieci nie spędzały w ten sposób czasu ze swoimi rodzicielkami. Naukowcom zależało również na tym, by zaobserwować, jak dorosłe już dzieci potrafią się wczuwać w emocje innych ludzi, dlatego zbadali, jak pracuje ich ciało migdałowate i wyspa (insula), czyli struktura w mózgu, którą nazywa się źródłem empatii. To właśnie te dwa obszary zostały uwrażliwione u dzieci, które rodzice w dzieciństwie przytulali. Dobrą wiadomością jest ta, że nawet wcześniaki, które pierwsze tygodnie życia spędziły z dala od rodziców, później – gdy rodzice mogli się już cieszyć ich bliskością – również dobrze sobie radziły w społeczeństwie.
Autorzy badania podkreślają, że choć badanie skupiało się wyłącznie na matkach, bliskość ojca jest równie ważna i powinna dawać taki sam pozytywny skutek. Płeć rodzica nie ma tu znaczenia, liczy się miłość, którą okazuje dziecku.
Czytaj też:
5 sposobów na zwiększenie poziomu inteligencji emocjonalnej