Naukowcy z Instytutu Badań Widzenia i Oczu Uniwersytetu Ruskin (VERI) w Anglii przetestowali uczestników z różnymi poziomami utraty widzenia, prezentując im bodźce mowy, muzyki i hałasu oraz różne poziomy pogłosu (echa). Uczestnicy zostali poproszeni o ocenę odległości różnych dźwięków, a także wielkości pomieszczenia. Ludzie z poważną utratą wzroku oceniali bliższe dźwięki bardziej niedokładnie w porównaniu z tymi, których utrata wzroku jest mniej poważna, a te z kolei były mniej dokładne w porównaniu z osobami o normalnym wzroku. W przypadku dźwięków bardziej odległych ludzie z poważną utratą wzroku ocenili, że są dwa razy dalej niż osoby normalnie widzące. Uczestnicy z poważną utratą wzroku ocenili także, że pokoje są trzykrotnie większe niż grupa kontrolna normalnie widzących osób.
Nieoczekiwane konsekwencje utraty wzroku
Profesor Shahina Pardhan, dyrektor VERI, powiedziała: „Utrata wzroku oznacza, że ludzie bardziej polegają na swoim słuchu, jeśli chodzi o świadomość i bezpieczeństwo, komunikację i interakcję, ale nie było wiadomo, w jaki sposób wpływ na słuch ma stopień częściowej utraty wzroku. Wyniki pokazują, że całkowita utrata wzroku nie jest konieczna, aby utrata wzroku mogła mieć wpływ na odległość słuchu i wielkość pokoju oraz że zmiany w postrzeganiu słuchu są systematyczne i związane z nasileniem utraty wzroku. Nasze badania wykazały, że osoby dotknięte większym upośledzeniem wzroku były mniej dokładne w ocenie odległości bliższych dźwięków, co może utrudnić im życie w rzeczywistych sytuacjach, na przykład podczas przechodzenia przez ruchliwe ulice”.
Czytaj też:
Czy rak kolczystokomórkowy jest mniej groźny niż czerniak?