Każdego orku zatorowość płucna dotyka około 1 na 1000 osób w samych tylko Stanach Zjednoczonych. Na czym polega? Blokada – zwykle zakrzep krwi – uniemożliwia przedostawanie się tlenu do tkanek płuc. Taki stan może poważnie zagrażać życiu. Słowo „zator” pochodzi z greckiego émbolos, co oznacza „korek”. W zatorowości płucnej zator powstaje w jednej części ciała, krąży w całym układzie, a następnie blokuje krew przepływającą przez naczynie w innej części ciała – w tym przypadku w płucach. Zator różni się od zakrzepu, który tworzy się i pozostaje w jednym miejscu.
Objawy zatorowości płucnej
Zatorowość płucna ma dość niecharakterystyczne objawy. Jednymi z głównych symptomów są:
- ból w klatce piersiowej,
- przyspieszone lub nieregularne bicie serca,
- zawroty głowy,
- trudności w złapaniu oddechu,
- szybkie oddychanie,
- kaszel, zwykle suchy, ale prawdopodobnie z krwią i śluzem.
W zaawansowanej zatorowości płucnej mogą pojawić się również: zasłabnięcie lub omdlenie, podwyższona temperatura ciała, krwioplucie, zmiany osłuchowe nad płucami i tachykardia (serca bije powyżej 100 uderzeń na minutę). Cięższe przypadki mogą spowodować szok, utratę przytomności, zatrzymanie akcji serca i śmierć.
Leczenie zatorowości płucnej
Leczenie zatorowości płucnej ma na celu:
- powstrzymanie wzrostu skrzepu
- zapobieganie tworzeniu się nowych skrzepów
- zniszczenie lub usunięcie istniejącego skrzepu
Pierwszym krokiem w leczeniu większości zatorowości jest zapewnienie tlenoterapii. Zazwyczaj podaje się leki przeciwzakrzepowe, takie jak heparyna, enoksaparyna lub warfaryna, aby rozrzedzić krew i zapobiec dalszemu krzepnięciu. Ludzie, którzy potrzebują leków przeciwzakrzepowych, powinni zgłosić się na leczenie antykoagulacyjne (przeciwzakprzepowe). Można także podawać leki przeciwzakrzepowe zwane trombolitami. Jednak wiążą się one z wysokim ryzykiem nadmiernego krwawienia. Jeśli pacjent ma niskie ciśnienie krwi, można podać dopaminę w celu zwiększenia ciśnienia. Pacjent zwykle będzie musiał regularnie przyjmować leki przez czas nieokreślony, zwykle co najmniej 3 miesiące.
Czytaj też:
Zakrzepica a siniaki – jak rozpoznać różnice? Pozory mogą mylićCzytaj też:
Heparyna w terapii przeciwzakrzepowej – jak prawidłowo wykonać zastrzyk?