W artykule opublikowanym w European Child & Adolescent Psychiatry zespół odkrył, że silne emocjonalne przywiązanie dzieci do zwierzątdomowych może skutkować mierzalnym stresem psychicznym, który może służyć jako wskaźnik depresji u dzieci i młodzieży nawet przez trzy lata lub dłużej.
„Jedną z pierwszych poważnych strat, jakie może napotkać dziecko, będzie prawdopodobnie śmierć zwierzaka, a konsekwencje mogą być traumatyczne, zwłaszcza gdy traktowane jest ono jak członek rodziny” – mówi Katherine Crawford, główna autorka badania. „Odkryliśmy, że to doświadczenie śmierci zwierzęcia często wiąże się z podwyższonymi objawami zdrowia psychicznego u dzieci, a rodzice i lekarze muszą rozpoznać i potraktować te objawy poważnie, a nie po prostu je zlekceważyć”.
Więź między dzieckiem a domowym zwierzakiem
Więzi, jakie dzieci łączą ze zwierzętami domowymi, mogą przypominać bezpieczne relacje międzyludzkie pod względem okazywania uczuć, ochrony i zapewnienia. Co więcej, wcześniejsze badania wykazały, że dzieci często zwracają się do zwierząt domowych po pocieszenie i wyrażanie swoich obaw i przeżyć emocjonalnych. Podczas gdy zwiększona empatia, poczucie własnej wartości i kompetencje społeczne, które często wynikają z tej interakcji, są wyraźnie korzystne, wadą jest narażenie dzieci na śmierć zwierzaka, co, jak wykazało badanie MGH, ma miejsce u 63 procent dzieci ze zwierzętami w trakcie pierwszych siedmiu lat życia.
Wcześniejsze badania koncentrowały się na przywiązaniu dorosłych do zwierząt domowych i konsekwencjach śmierci zwierzęcia. Zespół MGH jako pierwszy badał reakcje na zdrowie psychiczne u dzieci. Ich analiza jest oparta na próbie 6260 dzieci z badania Avon Longitudinal Study of Parents and Children (ALSPAC) w Bristolu w Anglii. Ta próbka populacyjna jest pełna danych zebranych od matek i dzieci, które umożliwiły naukowcom śledzenie doświadczeń związanych z posiadaniem i utratą zwierząt domowych od wczesnego wieku dziecka do ośmiu lat.
Dziecku w żałobie należy się wsparcie
Naukowcy dowiedzieli się również, że związek między śmiercią zwierzęcia a zwiększoną psychopatologią był bardziej wyraźny u dzieci płci męskiej niż żeńskiej – odkrycie, które zaskoczyło ich w świetle wcześniejszych badań – i że siła tego skojarzenia była niezależna od tego, kiedy śmierć zwierzęcia nastąpiła podczas dzieciństwa i ile razy lub jak niedawno to się stało. Według Dunna to ostatnie odkrycie mówi o „trwałości więzi ze zwierzętami domowymi, która tworzy się w bardzo młodym wieku i jak może wpływać na rozwój dzieci”.
Badanie MGH podkreśliło, jak ważne jest, aby rodzice, opiekunowie i pediatrzy rozpoznawali i poważnie traktowali krótko- i długoterminowe reakcje psychiczne dzieci na śmierć zwierzęcia – reakcje, które mogą naśladować reakcję dziecka na utratę innych ważnych członków rodziny.
Czytaj też:
„Pies mnie uratował, choć przez pięć lat nie poznałam diagnozy mojej choroby”